MARIELLA

Een rode neus, grote schoenen, een hoed en een wit gezicht. Dit zijn voor ons de kenmerken van een clown. Hoe blij een kind kan worden van een clown, zo eng vindt Mariella (26) ze. “Noem het woord alsjeblieft niet. Dan word ik gek!”

Mariella was zes jaar toen ze samen met haar familie op de bank naar It (de verfilming van het gelijknamige boek van Stephen King) keek. Ze vond de clown meteen eng maar had nooit gedacht dat deze angst zo heftig zou worden. “Vroeger werd ik misbruikt en mishandeld. Degene die dit deed, pestte mij ook met mijn angst voor clowns. Hij kwam ’s nachts met poppen naar mijn kamer. Ik heb hem gelinkt aan een clown. Omdat ik net zo bang was voor hem als voor een clown. Nu is het een grote fobie geworden.”

Rustig televisie kijken zit er voor Mariella niet in. Continu op haar hoede kijkt ze of ze ‘het c-ding’ ziet. Als ze een clown op televisie zit, wordt deze gelijk weggedrukt. Deze gedachten kunnen nog veel verder gaan. Laatst was er een buurtfeest bij Mariella in de straat. Op de folder stond dat er een clown aanwezig zou zijn. “Wekenlang heb ik in de stress gezeten. Dan kan ik alleen maar denken: o nee, er loopt hier straks een clown rond. Op de dag zelf durfde ik de gordijnen niet open te doen. Ik heb de hele dag in het donker binnen gezeten.” De angst dat de clown misschien naar binnen kon kijken was te groot voor Mariella.

 ‘Ik ben het vertrouwen in mensen steeds meer kwijtgeraakt’

Ik vraag haar of ze een rode neus ook eng vind. Als ik de woorden rode neus uitspreek, zie ik Mariella wit wegtrekken. “Alle dingen die met clowns te maken hebben, daar kan ik niet tegen. Heel onrustig word ik daar van.” Op de vraag of ze hiervoor in therapie is antwoordt ze: “Nee, ik weet hoe ze dit aan gaan pakken. Door mij te confronteren met een clown. Doodeng vind ik dat. Dat ga ik niet doen. Mijn moeder en beste vriendin zijn de enigen die het weten.”

Mariella is wel in behandeling voor haar angst om in openbare ruimten te zijn. Veel mensen om haar heen? Dat is ook geen goed idee. Afgesproken op Den Haag Centraal, zie ik Mariella schichtig om zich heen kijken. Ik merk dat ze niet op haar gemak is. Was het wel een goede plek om af te spreken? “Op het station heb ik er nu niet heel veel last van, want ik zie elke uitgang. In restaurants heb ik er bijvoorbeeld wel veel last van. Daar kan ik niet zo makkelijk weg.”

Deze angst komt ook uit haar jeugd. In de periode dat Mariella mishandeld werd, werd ze ook vaak urenlang opgesloten. Die angst is nog versterkt toen ze later een tijdje in de prostitutie heeft gewerkt. “Je weet niet wie er binnenkomt en je kan niet weg. Je hebt geen controle.” Mariella voelt zich nog steeds onveilig bij mensen als ze niet direct de uitgang ziet, of niet direct naar buiten kan rennen. “Ik ben het vertrouwen in mensen steeds meer kwijtgeraakt. Dat komt nu beetje bij beetje
terug.”

‘Ik leefde zo geïsoleerd’ 

“Het is op een gegeven moment enorm gaan escaleren. Ik kwam mijn huis bijna niet uit. Ik durfde wel naar buiten, maar ik durfde nergens meer naar binnen. Dit heeft bijna drie jaar geduurd.” Mariella was toen ongeveer achttien jaar. Zelf boodschappen doen lukte niet meer. “Bij een supermarkt loop je naar binnen, maar je moet de hele supermarkt door om weer naar de uitgang te gaan.” Voor Mariella dus geen optie, online shoppen was de uitkomst.

Tijdens de periode dat ze in de prostitutie werkte was Mariella verslaafd aan heroïne en cocaïne. “Ik ben hier vanaf gekomen door een keer in de week naar AA-meetings te gaan.” Dit was de enige keer in de week dat Mariella haar huis verliet. Soms kwam er wel eens iemand langs die een boodschap voor haar meenam. De rest van haar boodschappen deed zij online.

Mariella’s leven bestond uit series kijken, de hele dag door. “Ik leefde week in week uit naar die meetings toe. Dat was het enige waar ik heen durfde te gaan.” Twee mensen van de AA-meeting mochten bij Mariella thuis komen. Na anderhalf jaar ging Mariella elke keer voor een meeting bij iemand anders eten. “Ik leefde zo geïsoleerd.”

Door de jaren heen gaat het steeds beter met Mariella. Ze durft inmiddels met twee tramlijnen Den Haag door te reizen. Mariella woont aan het strand en sinds een jaar heeft ze een hondje (Eli). Eli betekent heel veel voor haar. “Een hond moet natuurlijk wel vier keer naar buiten. Dit vond ik eerst heel eng.” Maar nu is Mariella regelmatig langs het strand te vinden. “Ik merk dat ik het afgelopen jaar heel erg vooruit ben gegaan. Dit komt denk ik grotendeels door Eli.”